Ο κρατούμενος Νταν Καραμπουλέα βρίσκεται στις ελληνικές φυλακές από τον Μάιο του 1995, δηλαδή σχεδόν 22 συναπτά έτη (με εξαίρεση ένα μικρό χρονικό διάστημα τον Ιούλιο του 2012). Με σταθερή και συνεπή αγωνιστική παρουσία σε κινητοποιήσεις ενάντια στα «σωφρονιστικά» κολαστήρια του ελληνικού κράτους, πλέον πληροί ακόμα και τα νόμιμα κριτήρια για την υπό όρους αποφυλάκισή του. Όμως παρά τις επανειλημμένες αιτήσεις αποφυλάκισης που έχει κάνει, το συμβούλιο των φυλακών εξακολουθεί να τις απορρίπτει εφευρίσκοντας κάθε φορά προσχηματικές δικαιολογίες που αφορούν την μη ομαλή επανένταξή του στην «καθώς πρέπει» κοινωνία.
Η καταστολή είναι από τα βασικά εργαλεία του καπιταλισμού για να διατηρείται αλλά και να διαχειρίζεται όσους και όσες αμφισβητούν, συνειδητά ή ασυνείδητα, την κυριαρχία του. Στα κράτη που δεν εφαρμόζεται πλέον θανατική ποινή, οι φυλακές αποτελούν τον ακρογωνιαίο λίθο της καταστολής. Βασική λειτουργία, λοιπόν, των φυλακών είναι η πειθάρχηση· πειθάρχηση στα πλαίσια του «σωφρονισμού» και της «λειτουργικής» επιστροφής στην κοινωνία· πειθάρχηση στην εκάστοτε διοίκηση και τα καπρίτσια της· πειθάρχηση στους κάθε λογής ανθρωποφύλακες. Είναι επόμενο πως οποιαδήποτε ανάσα αξιοπρέπειας, οποιαδήποτε αγωνιστική προσπάθεια εντός της φυλακής αποτελεί και αμφισβήτηση της ίδιας της φύσης της.
Το ελληνικό κράτος κόβει και ράβει κατά το δοκούν. Το «σωφρονιστικό» σύστημα αποτελεί έναν από τους βασικούς του πυλώνες και λειτουργεί σε αγαστή συνεργασία με το αστυνομο/δικαστικό σύμπλεγμα. Παράλληλα, οι αντίστοιχοι νόμοι που έχουν δημιουργηθεί και αφορούν τη λειτουργία του, είναι επιτηδευμένα ασαφείς προκειμένου να μπορούν να εξυπηρετήσουν αποκλειστικά τους εξουσιαστές και όσους συνεργάζονται μαζί τους. Έτσι, ακόμα και τις ελάχιστες φορές που πρόσωπα «δημόσιου κύρους» βρέθηκαν κατηγορούμενοι σε δικαστικές υποθέσεις για τεράστια οικονομικά σκάνδαλα υπό τον φόβο της κοινωνικής κατακραυγής, τα αποτελέσματα ήταν τα εξής: εξαιρέσεις από δικογραφίες, προκλητικές αθωώσεις, σύντομες προφυλακίσεις για τα μάτια του κόσμου και εν τέλει αποφυλακίσεις δήθεν για λόγους υγείας. Από την άλλη μεριά, οι φυλακές αποτελούσαν ανέκαθεν ένα καζάνι που βράζει. Δυστυχώς όμως το κράτος με τους εκάστοτε κυβερνώντες, έχει καταφέρει να βρει τα τελευταία χρόνια άμεσους και έμμεσους τρόπους, ώστε να διαχειρίζεται την κατάσταση και να μην απειλείται σε μεγάλο βαθμό η εξουσία του λόγω των φυλακών. Παρά λοιπόν την γενικευμένη απάθεια, η οποία κυριαρχεί εντός και εκτός φυλακών, ένα κομμάτι κρατουμένων εξακολουθεί και παρά τις αντιξοότητες αγωνίζεται για την αξιοπρέπεια, ένας από αυτούς και ο Νταν.
Τα όποια δικαιώματα των κρατουμένων δεν έχουν χαριστεί από κανέναν, αλλά αποτελούν αποκλειστικές κατακτήσεις των ίδιων, μέσα από σκληρούς μαχητικούς αγώνες, αίμα, βία και αποφασιστικότητα. Παρόλα αυτά, το κράτος συνεχίζει να λειτουργεί εκδικητικά τιμωρώντας τους εχθρούς του, όσο αυτοί στέκονται ως ανάχωμα ενάντια στην επέλαση της «σωφρονιστικής» βαρβαρότητας. Παραβιάζει τους νόμους που το ίδιο θεσπίζει και κρύβει τους πολέμιούς του στα μπουντρούμια της ελληνικής δημοκρατίας.
Η αποφυλάκιση του Νταν εμπεριέχεται σε έναν συνολικότερο ανατρεπτικό αγώνα. Όχι για την προάσπιση και την εύρυθμη λειτουργία της αστικής νομιμότητας, αλλά γιατί στους καταπιεσμένους αυτού του κόσμου, σε αυτούς που βιώνουν την αδικία στο πετσί τους, στους σύγχρονους φτωχοδιάβολους βλέπουμε καθαρά βλέμματα που δεν θα πατήσουν επί πτωμάτων για να επιβιώσουν. Δεν πρόκειται να αφήσουμε λοιπόν κανέναν κρατιστή να υποθηκεύει ανθρώπινες ζωές και να επαναπαύεται λόγω της εξουσίας που του δίνει το δικαίωμα να μοιράζει χρόνια φυλακής σαν στραγάλια και να απορρίπτει αιτήσεις αποφυλάκισης ζητώντας έμμεσα πιστοποιητικά κοινωνικής νομιμοφροσύνης.
ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΕΡΜΑΙΟ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
συλλογικότητα Azadi
αλληλέγγυες/αλληλέγγυοι
