Azadi

Με αφορμή την δολοφονία του Ζακ Κ. στην Ομόνοια, ξεκίνησε μια αντανακλαστική σειρά δράσεων στα Χανιά από πρωτοβουλίες ,ομάδες, συλλογικότητες και ατομικότητες. Στην πόλη πραγματοποιήθηκαν παρεμβάσεις σε ραδιοφωνικούς σταθμούς, μοίρασμα κειμένων, αφισοκολλήσεις και συνθήματα με σπρέι. Για την καλύτερη και πιο συλλογική οργάνωση επόμενων δράσεων αλλά και για να ανοίξει ένας ευρύτερος διάλογος στην πόλη ολοκληρώθηκε μια ανοιχτή συνέλευση την περασμένη Κυριακή 30/09 η οποία καλεί σε :

•  Συγκέντρωση και μικροφωνική αντιπληροφόρησης για την δολοφονία του Ζακ Κ. την Πέμπτη στις 4/10 στην πλατεία Αγοράς, στις 19:00.
• Συνέλευση για την συνέχιση των δράσεων, την Παρασκευή 5/10 στο πάρκο ειρήνης και φιλίας, στις 19:30.

Εμείς από την πλευρά μας, στηρίζουμε με όλους τους τρόπους τέτοιες δράσεις και καλούμε στα παραπάνω ραντεβού. Ενάντια στον κοινωνικό κανιβαλισμό, τον εκφασισμό, την ιδιοκτησία και κάθε είδους διακρίσεις.

συλλογικότητα Azadi

 

Από τις αρχές του 2018 έχουμε γίνει μάρτυρες ενός κύκλου εθνικιστικού παροξυσμού με αφορμή την διπλωματική κινητικότητα που υπάρχει για το λεγόμενο «Μακεδονικό ζήτημα».
Πιο συγκεκριμένα εν όψει της επερχόμενης συνόδου κορυφής του ΝΑΤΟ (11-12 Ιουλίου στις Βρυξέλλες) ξεκινήσαν διαπραγματεύσεις μεταξύ της ελληνικής και μακεδονικής κυβέρνησης σχετικά με το θέμα του ονόματος, το οποίο αποτελεί και τον λόγο που η ελλάδα πουλώντας νταβατζιλίκι «μπλόκαρε» την είσοδο της γείτονας χώρας στην ευρωατλαντική συμμαχία το 2008 στην αντίστοιχη σύνοδο στο Βουκουρέστι. Οι διαπραγματεύσεις αυτές κατέληξαν σε μια συμφωνία μεταξύ των 2 κυβερνήσεων. Από την πρώτη στιγμή έλαβαν χώρα εθνικιστικά συλλαλητήρια σε διάφορες πόλεις της ελλάδας με μεγαλύτερα αυτά της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, με χαρακτηριστικά τα οποία δεν άφησαν κανένα περιθώριο παρεξήγησης. Νεοναζί, παπαδαριό, χουντικοί, φιλοπόλεμοι καραβανάδες και άλλα φασιστοειδή βαρούσαν το ντέφι, και οι πατριδοθιγμένοι βολεμένοι μικροαστοί μαζί με τον ψεκασμένο εσμό τραβούσαν τον χορό. Φυσικό επακόλουθο αυτών των κινητοποήσεων ήταν να πραγματοποιηθούν επιθέσεις σε αντιφασίστες-στριες, μετανάστες-στριες αλλα και αυτοδιαχειριζόμενους χώρους και καταλήψεις.

Οι συγκεντρώσεις αυτές κάνουν πλάτες και έχουν δώσει χώρο σε κάθε λογής φασίστες να βγουν στο δρόμο και εν μέρει να συσπειρωθούν. Με την ταμπέλα της εθνικής ενότητας διαχέεται το ρατσιστικό τους μίσος και η πολεμοχαρής τους διάθεση με μπόλικες δόσεις αντισημιτισμού και αντικομμουνισμού.

Εμείς από τη μεριά μας ξέρουμε πολύ καλά ποιος είναι και δεν είναι εχθρος μας. Ξέρουμε ότι οι καταπιεσμένοι/ες δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε μεταξύ μας είτε είναι μακεδόνες, είτε είναι τούρκοι, αλβανοί, πακιστανοί και σύριοι. Τίποτα δεν μας χωρίζει με τον κόσμο που νιώθει στο πετσί του κάθε μέρα την καπιταλιστική βαρβαρότητα και τίποτα δεν μας ενώνει με τους έλληνες νεοναζί, με τους μπάτσους, τα αφεντικά, τους καραβανάδες που φαντασιώνονται πολέμους, τους μαφιόζους και τους μπράβους τους.

Δεν θα αφήσουμε τον δημόσιο χώρο να μολυνθεί από τους κανίβαλους αυτού του κόσμου, θα σταθούμε στο δρόμο απέναντι τους, προτάσσοντας την ταξική ενότητα, την αλληλεγγύη, τον αγώνα ενάντια στον φασισμό και την μισαλλοδοξία, τον αγώνα για τη ζωή.

 

Αντιφασιστική – Διεθνιστική συγκέντρωση

ενάντια στο εθνικιστικό συλλαλητήριο

Κυριακή 8/7, Πλατεία Σπλάντζιας

 

Την Τετάρτη 6/6 σχεδόν όλο το συνονθύλευμα του πατριωτικού/εθνικιστικού εσμού κάλεσε συγκεντρώσεις σε πολλές πόλεις με αφορμή το ψευδεπίγραφο ζήτημα της επίσημης ονομασίας της γειτονικής χώρας.Ένα ζήτημα που έχει καταφέρει να θίξει το εθνικό φρόνημα ενός όχλου αποτελούμενου από όψιμους “μακεδονομάχους”, παπάδες, βολεμένους μικροαστούς, πατριώτες και διαφόρων ειδών φασιστοειδή ο οποίος δεν έχει τίποτα να διεκδικήσει πέρα από την επικαρπία ενός πολύ παλιού παραμυθιού. Η κινητικότητα των παραπάνω τους τελευταίους μήνες στον δημόσιο χώρο, έφτασε και στα Χανιά με κάλεσμα για συγκέντρωση στην αγορά.

Μια ομάδα αντιφασιστ(ρι)ών θέλησε να δώσει μια απάντηση από διεθνιστική σκοπιά και επιχείρησε να προσεγγίσει την πλατεία αγοράς λίγη ώρα πριν τη ανακοινωμένη συγκέντρωση για το “Μακεδονικό”.

Στην πλατεία εκτός από τους προαναφερθέντες διοργανωτές υπήρχαν και διάφοροι μπράβοι από μαγαζιά της πόλης, οι οποίοι μετά τις αρχικές διενέξεις που προέκυψαν, επιτέθηκαν συντονισμένα μαζί με το πλήθος και τους μπάτσους στο σώμα των αντιφασιστών. Κατά τη στιγμή της σύγκρουσης, τραυματίστηκαν 2 μπάτσοι, ενώ συνελήφθησαν και 3 αντιφασίστες οι οποίοι και ξυλοκοπήθηκαν τόσο στην πλατεία της αγοράς, όσο και κατά τη συνέχεια στο αστυνομικό μέγαρο.

Από τη μεριά μας δεν έχουμε σκοπό να αφήσουμε την πόλη έρμαιο στα χέρια κανενός μπράβου, κανενός μισαλλόδοξου πατριώτη με αλυτρωτικές διαθέσεις. Ήμασταν και θα συνεχίσουμε να είμαστε στους δρόμους αυτούς αποφασισμένοι, στο πλευρό των καταπιεσμένων που δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα μεταξύ τους, παρά τα συμφέροντα που προσπαθούν να επιβάλουν οι εκάστοτε εξουσιαστές. Συσπειρωμένοι σταθερά σε αντιφασιστική και διεθνιστική τροχιά, συντονιζόμαστε μαζί με άλλες δυνάμεις του κινήματος και καλούμε στην πορεία του Σαββάτου.

Αντιφασιστική-διεθνιστική πορεία Σάββατο 16/6 στις 12:00 στην πλατεία της Αγοράς

(συμμετέχουμε στο μπλοκ της παγκρήτιας συνέλευσης αναρχικών/αντιεξουσιαστ(ρι)ών)

Αλληλεγγύη στους 3 συλληφθέντες της αντιφασιστικής παρέμβασης της 6/6

Κανένας πόλεμος μεταξύ των λαών, καμιά ειρήνη μεταξύ των τάξεων

συλλογικότητα Azadi

Στις 4 – 5 – 6 Μάη πραγματοποιήθηκε στο Ρέθυμνο το 1ο παγκρήτιο ελευθεριακό φεστιβάλ βιβλίου συνδιοργανωμένο από την αναρχική συλλογικότητα Οκτάνα (Ηράκλειο), την συλλογικότητα Azadi (Χανιά) και το αυτοοργανωμένο βιβλιοπωλείο Laboratorio Influenza (Ρέθυμνο). Το τριήμερο δρώμενων, δράσεων και εκδηλώσεων πλαισιώθηκε από αρκέτούς συντρόφους και συντρόφισσες, και εκτιμούμε ότι έβαλε το λιθαράκι του, με τον δικό του τρόπο, στην ενίσχυση των αγώνων του σήμερα. Παρακάτω παραθέτουμε την εισήγηση της συλλογικότητας στα πλαίσια της εκδήλωσης της τρίτης μέρας του φεστιβάλ με τίτλο : «Από την Βαγδάτη στο Φέργκιουσον : Μιλιταρισμός και αντιεξέγερση μέσα και έξω από εμπόλεμες ζώνες» , η οποία είχε σαν βάση το βιβλίο «Μικροί πόλεμοι σε μεγάλες πόλεις. Θεωρίες, τεχνολογίες και γεωγραφίες αντιεξέγερσης» από τις εκδόσεις των ξένων. Την εισήγηση ακολούθησε η παρουσίαση του συγγραφέα, τον οποίο ευχαριστούμε θερμά για την παρουσία του.

Το πρόγραμμα του φεστιβάλ εδώ.

 

Από την Βαγδάτη στο Φέργκιουσον : Μιλιταρισμός και αντιεξέγερση μέσα και έξω από εμπόλεμες ζώνες

«Όλοι οι πόλεμοι παρουσιάζονται σαν μια μάχη για το θεό, τον πολιτισμό ή την πρόοδο. Σχεδόν όλοι οι πόλεμοι όμως, είναι εμπορικοί.»

Eduardo Galeano

Η εισαγωγή που θα κάνουμε κινείται γύρω από τα εξής βασικά σημεία. Αρχικά εξετάζουμε πως ο μετασχηματισμός του πολέμου τις τελευταίες δεκαετίες, η επικράτηση των αποκαλούμενων “ασύμμετρων συγκρούσεων” και η μετατόπιση τους σε αστικά περιβάλλοντα ανάγκασε τα στρατιωτικά επιτελεία (κυρίως των Η.Π.Α.) να αναγνωρίσουν διάφορες ανεπάρκειες σε αναλυτικές και επιχειρησιακές τους μεθόδους. Αυτό τα οδηγεί στο να επανεξετάσουν και να μελετήσουν σε βάθος την στρατηγική και επιχειρησιακή προσσέγιση σε σχέση με τις πόλεις, οι οποίες πλέον εμφανίζονται σαν τα κατεξοχήν πεδία διεξαγωγής του πολέμου. Σαν απόρροια αυτής της δραστηριοποίησης, βλέπουμε τα καινούργια εργαλεία και τις μεθοδολογίες που επιστρατεύονται – δοκιμάζονται από τον στρατό, έτσι ώστε να καταφέρει να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις αυτής της συνθήκης, μια διαδικασία που κρατάει από τις αντιεξεγερτικές επεμβάσεις του στρατού σε διάφορες αποικίες (Πόλεμος της Αλγερίας, 1954) μέχρι σήμερα. Πολιτική, επιστήμη, κοινωνιολογία, οικολογία, ανθρωπολογία και επικοινωνιολογία μεταξύ άλλων έχουν πλέον εξέχουσα θέση στις στρατιωτικές μελέτες και εφαρμογές για τους ασύμμετρους πολέμους. Κομβικό σημείο αυτής της τάσης είναι μια σταθερά εξελίξιμη και επιτακτική για το στρατό ανάγνωση, κρίσιμης σημασίας : ο πληθυσμός δεν γίνεται αντιληπτός απλώς σαν συστατικό στοιχείο του αστικού περιβάλλοντος, αλλά καθίσταται καθαυτός πεδίο στρατιωτικών επιχειρήσεων. Μέσα από ένα συνεχώς αυξανόμενο αριθμό διαφόρων στρατιωτικών προγραμμάτων με θέμα την παρέμβαση του στρατού εντός αυτού του ανθρώπινου πεδίου, διαμορφώνεται η «αιχμή του δόρατος» αυτής της τάσης σαν ολοκληρωμένος στρατιωτικός κλάδος, και ονομάζεται αντιεξέγερση (counter-insurgency). Αντιλαμβανόμενοι τον κομβικό ρόλο του αστικού περιβάλλοντος ως σύνολο στις μελλοντικές συγκρούσεις, οι ειδικοί του στρατού δουλεύουν πυρετωδώς σμιλεύοντας εργαλεία με σκοπό τον έλεγχο, την αστυνόμευση, την πρόληψη και καταστολή εξεγέρσεων, την επιτήρηση και εκμηδένιση των απειλών, τον αφανισμό εσωτερικών και εξωτερικών εχθρών της κυριαρχίας. Όλα τα παραπάνω συνθέτουν μια ζοφερή πραγματικότητα η οποία δεν περιορίζεται, αν και κορυφώνεται στις λεγόμενες εμπόλεμες ζώνες, και σε μια πρώτη ανάγνωση προμηνύουν ένα δυστοπικό μέλλον, όπου η στρατιωτικοποίηση της καθημερινότητας μας εντός των πόλεων θα θεωρείται υπεράνω αμφισβήτισης και αντίστασης. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που θεωρήσαμε ότι αυτό το θέμα αξίζει να μελετηθεί από κινηματική σκοπιά, με το βλέμμα πάντα στραμμένο στην δημιουργία ρηγμάτων και αναχωμάτων στην μιλιταριστική επέλαση.

Η επικράτηση των ατάκτων

«Έως το 2050, το 60% του παγκόσμιου πληθυσμού αναμένεται να κατοικεί σε πόλεις. Διάφοροι αντίπαλοι μετακινούνται με αύξανοντες ρυθμούς σε περιβάλλοντα όπου τα πλεονέκτήματα των Ηνωμένων Πολιτειών σε ανίχνευση, πολεμική αντιπαράθεση και δύναμη πυρός ακριβείας μπορεί να περιοριστεί.»

Αναφορά του αμερικάνικου στρατού για “προκλήσεις στις μεγαλουπόλεις και πυκνές αστικές περιοχές μετά το 2025”. ( David N. Farrell, Dr. Megan Ward “Megacities and Dense Urban Areas Initiative: Data Collection and Analysis”, 2016 )

Το πιο σωστό σημείο για να ξεκινήσουμε κρίναμε ότι είναι η αναζητήση των εναυσμάτων που οδήγησαν τους ειδικούς της βίας να εξελίξουν τα αναλυτικά και επιχειρησιακά τους εργαλεία σχετικά με τον πόλεμο στα αστικά περιβάλλοντα. Το δόγμα του πρώιμου Ψυχρού Πολέμου υπογράμμιζε σε γενικές γραμμές την αποφυγή εκτεταμένων ένοπλων συγκρούσεων μέσα σε πόλεις, βασισμένο μεταξύ άλλων στην μνήμη της ολέθριας μάχης του Σταλινγκραντ^[1] αλλά και της Βουδαπέστης, του Βερολίνου, της Πράγας. Παρόλα αυτά, ο μετασχηματισμός ως προς τον τρόπο και η μετατόπιση ως προς τον τόπο που διεξάγονται οι πόλεμοι μοιάζει αναπόφευκτος. Η συντριπτική πλειοψηφία των πολεμικών συρράξεων από το 1945 μέχρι και το τέλος του Ψυχρού Πολέμου ανταποκρίνονται στον όρο άτακτοι ή ασύμμετροι πόλεμοι, δηλαδή συγκρούσεις χαμηλής έντασης που εμπλέκουν μη κρατικές ένοπλες δυνάμεις. Παράλληλα η σταθερά αύξουσα αστικοποίηση του παγκόσμιου πληθυσμού συμβάλλει στην χωρική μετατόπιση των συγκρούσεων στο αστικό πεδίο, στο οποίο φαίνεται εν μέρει να απονοηματοδοτούνται τα τεχνολογικά, αριθμητικά και στρατηγικά πλεονεκτήματα των τακτικών στρατών και να εμφανίζονται ενισχυμένες οι αντάρτικες τακτικές. Οι «ειδικοί» του στρατού αναγνωρίζουν σε αυτή την κατέυθυνση μια μετατόπιση παλιών και νέων εχθρών και αρχίζουν να εργάζονται σε όλα τα επίπεδα για να θωρακιστούν θεωρητικά και επιχειρησιακά απέναντι σε αυτή την απειλή. Διάφορες μάχες όπως η μάχη του Hue στο Βιετνάμ (1968) αλλά και επιχειρήσεις καταστολής στο εσωτερικό (βλ. Operation Garden Plot (1968) για την καταστολή εξεγερσεων στα γκέτο και ενόπλων κινημάτων όπως οι Μαύροι Πάνθηρες) λειτουργούν σαν πείραματικό πεδίο για νέες στρατιωτικές μεθόδους.

Στο ίδιο μήκος κύματος, η δεκαετία του ‘90 ήρθε για να δώσει περισσότερα παραδείγματα ασυμμετροποίησης και αστικοποίησης του πολέμου, που με τη σειρά τους θα περάσουν από τα στρατιωτικά «μικροσκόπια» για ενδελεχή μελέτη και αξιολόγηση. Ο πόλεμος του Κόλπου (1991), οι μάχες στο Γκρόζνυ στην Τσετσενία (1994-95 και 1999-2000), η μάχη στο Μογκαντίσου της Σομαλίας (1993) αποτελούν ενδεικτικά γεγονότα τα οποία, ανεξάρτητα από επικοινωνιακά τρικ της κυριαρχίας, αποδείχθηκαν σκληρά μαθήματα για την συμβατική στρατιωτική παρέμβαση σε αστικά περιβάλλοντα. Προχωρώντας, στις αρχές της χιλιετίας βλέπουμε τον αμερικάνικο στρατό να επιχειρεί σε Ιράκ και Αφγανιστάν δοκιμάζοντας νέες προσεγγίσεις σε μια προσπάθεια να αποφύγει τα λάθη του παρελθόντος, μέσα από στρατιωτικά προγράμματα όπως το HTS (Human Terrain System). Παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, να δούμε τον προβληματισμό που επικρατεί μέσα από τα λόγια των ίδιων των καραβανάδων. Παραθέτουμε λοιπόν ένα απόσπασμα από την παρουσίαση του προαναφερθέντος προγράμματος :

Στην παρούσα φάση υπάρχει ευρεία συμφωνία ανάμεσα στους επιτελείς των επιχειρήσεων και τους ερευνητές ότι τα περισσότερα, αν όχι όλα, τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε στο Iράκ και στο Aφγανιστάν προέρχονται απ’ την αρχική μας αποτυχία να καταλάβουμε τις κουλτούρες μέσα στις οποίες δρούμε. Mε άλλα λόγια, αποτυγχάνοντας να καταλάβουμε το μάθημα του Bιετνάμ, δεν κάναμε τα απαραίτητα βήματα να αντιμετωπίσουμε έγκαιρα τις εξεγέρσεις μέσα στο πλαίσιο των δικών τους πολιτιστικών περιβάλλοντων.
…
Στην παρούσα φάση των συγκρούσεων, η αναμέτρηση έχει μετακινηθεί πολύ από μάχες που εμπλέκουν συμβατικούς σχηματισμούς και μεγάλους ελιγμούς, και βρίσκεται πιο κοντά σε αντι-εξερσιακές επιχειρήσεις σε περιβάλλοντα εύθραυστης σταθερότητας. Kατά συνέπεια … χρειάζονται τώρα άλλου είδους τεχνικές πληροφορίες, όπως εθνογραφικά, οικονομικά και πολιτιστικά δεδομένα… Eίναι λοιπόν σαφές ότι οι διοικητές θέλουν ένα συπληρωματικό σύστημα πληροφοριών, πέρα απ’ την κλασσική κατασκοπεία, για να προμηθεύονται τα στοιχεία και να διαμορφώνουν μια αξιόπιστη πολιτιστική εικόνα για τις περιοχές στις οποίες δρουν. Tο HTS σκοπεύει να αντιμετωπίσει αυτό το πρόβλημα φτιάχνοντας ένα συνεκτικό σύστημα έρευνας και καταγραφής πολιτιστικών δεδομένων, ανάλογο των παραδοσιακών συστημάτων στρατιωτικής κατασκοπείας. ^[2]

Το παραπάνω απόσπασμα αποτελεί ένα μικρό αλλά ενδεικτικό δείγμα του στρατιωτικού δόγματος που επικρατεί. Η πόλη δεν αποτελεί απλώς ένα χωρικά περίπλοκο πεδίο επιχειρήσεων, όπως για παράδειγμα χαρακτηρίζεται μια δυσπρώσιτη ορεινή τοποθεσία. Πρόκειται για ένα σύστημα, μέσα στο οποίο οι ήδη υπάρχουσες απειλές μπορούν να «καμουφλαριστούν» εντός του πληθυσμού, να χαίρουν της νομιμοποίησης του και να δρουν μέσα από αυτόν. Τα στρατιωτικά επιτελεία φαίνονται να δυσκολεύονται σημαντικά στην διαχείρηση αυτής της σχέσης των «ανταρτών» με την κοινωνία. Αυτό έχει φανεί στην πράξη σε αρκετές από τις αντιεξεγερτικές επιχειρήσεις των τελευταίων χρόνων, όπως για παράδειγμα ο πόλεμος στο Αφγανιστάν, και αποτελεί και έναν από τους λόγους, που ο κλάδος της αντιεξέγερσης παραμένει σε τροχιά συνεχούς έρευνας και αναβάθμισης. Αυτές οι συνθήκες, και η ουσιαστική κατάρρευση της διάκρισης του άμαχου από τον μάχιμο πληθυσμό, επιβάλλουν μια συνολικότερη αντίληψη για την κοινωνία σαν ολότητα, ως μια δεξαμενή υποψήφιων ανταρτών. Επί της ουσίας, και με δεδομένο ότι έχει αποδειχτεί πρακτικά αδύνατον να απομονωθούν οι λεγόμενες απειλές από το υπόλοιπο αστικό περιβάλλον και να εξουδετερωθούν, τα στρατιωτικά επιτελεία φτάνουν στο συμπέρασμα ότι ο πληθυσμός μαζί με το «ανεξέλεγκτο» αστικό πεδίο, αποτελούν μια εν δυνάμει απειλή.

 Αυτή η αντίληψη για την επικινδυνότητα του πληθυσμού, δεν περιορίζεται φυσικά σε πόλεις οι οποίες βρίσκονται εντός εμπόλεμων ζωνών. Η σταθερή διόγκωση των δυτικών μητροπόλεων, πάντα σε παραλληλία με συνθήκες φτώχειας και καταπίεσης δημιουργούν ένα εύφορο πεδίο για κοινωνικές ταραχές και αστικές εξεγέρσεις. Σε αυτές τις καταστάσεις οι δυνάμεις καταστολής, έχουν και θα έχουν να αντιμετωπίσουν συνθήκες αντίστοιχες σχηματικά, με αυτές που περιγράψαμε πριν. Τον ρόλο του αντάρτη στην προκειμένη περίπτωση θα έχει αναλάβει ο εκάστοτε εσωτερικός εχθρός, του οποίου η σχέση με το κοινωνικό περιβάλλον θα αποτελεί όπως και πριν, πρόβλημα. Δεν είναι περίεργο λοιπόν που η λογική για την διαχείρηση τέτοιων ταραχών (βλ. Εξέγερση στο Φέργκιουσον), είναι σε συμφωνία με αυτήν που εφαρμόζεται σε εμπόλεμες ζώνες, εξού και είναι σχεδόν αδύνατον να ξεχωρίσεις ειδικές μονάδες της αστυνομίας από αυτές του στρατού. Με δεδομένη τη συνεχή ροή του παγκόσμιου πληθυσμού στις πόλεις, τα στρατιωτικά επιτελεία βλέπουν την αποτελεσματική παρέμβαση τους εντός αυτών, σαν το «στοίχημα» του μέλλοντος.

Η γενικότερη θεώρηση για την έννοια της απειλής, η οποία πλέον παρουσιάζεται σαν ένα αναπόσπαστο στοιχείο του πληθυσμού, και κατ’επέκταση του ίδιου του αστικού περιβάλλοντος, οδηγεί με τη σειρά της σε νέες προσεγγίσεις για την αντιμετώπιση της. Η πόλη και οι λειτουργίες της, ανεξάρτητα αν πρόκειται για μια εμπόλεμη ζώνη ή όχι, μετατρέπονται σταδιακά σε στρατιωτικά αντικείμενα. Στο όνομα σκόπιμων αοριστιών όπως αυτό της «δημόσιας ασφάλειας» ή του εκάστοτε «Πολέμου κατά της τρομοκρατίας», τα στρατιωτικά επιτελεία απλώνουν τα πλοκάμια τους σε όλο και περισσότερες πτυχές της κοινωνικής ζωής προσβλέπωντας στην ολοκληρωτική χαρτογράφηση (πολιτικών πεποιθήσεων, θρησκεύματος, φύλλου, φυλής κλπ), στον έλεγχο του πληθυσμού και των απειλών εντός του. Σε αυτό ακριβώς το κλίμα κινείται και ο επίσημος στρατιωτικός κλάδος της αντιεξέγερσης, δουλεμένος από χρόνια σε μια ξεκάθαρα κατασταλτική κατεύθυνση. Το δίχως άλλο βλέπουμε ότι αποτελεί ένα από τα βασικότερα όπλα του στρατου ο οποίος αναλαμβάνει με συνεχώς πιο εξελιγμένους τρόπους τον ιστορικό του ρόλο, αυτόν του προασπιστή των συμφερόντων της κυριαρχίας, του κράτους και των αφεντικών.

«Ο μιλιταρισμός εμφανίζεται σε πρώτο στάδιο στο στρατό καθεαυτό, έπειτα σε ένα σύστημα που φτάνει πέρα από το στρατό και αγκαλιάζει όλη την κοινωνία με ένα δίκτυο μιλιταριστικών και ημι-μιλιταριστικών θεσμών και παραπέρα σαν ένα σύστημα που διαχέει το στρατιωτικό πνεύμα σε όλη την ιδιωτική και δημόσια ζωή των ανθρώπων.»

«Μιλιταρισμός και Αντιμιλιταρισμός», Carl Libneht

Συλλογικότητα Azadi

Παραπομπές

[1] Urbanizing war – Militarizing cities. The city as strategic site

[2] ένοπλοι ανθρωπολόγοι: το “ανθρώπινο πεδίο” (μάχης) Sarajevo, τεύχος 38

Πηγές

«Μικροί πόλεμοι σε μεγάλες πόλεις : Θεωρίες, τεχνολογίες και γεωγραφίες αντιεξέγερσης», Χρήστος Φιλιππίδης, Εκδ. Των Ξένων (2017)

«Πόλεις επι χάρτου : Στρατός και καταστολή μέσα από τα σύγχρονα εγχειρίδια του ΝΑΤΟ», Πρωτοβουλία για την ολική άρνηση στράτευσης (2013)

«Αδειάζοντας υπνοδωμάτια με οπλοπολυβόλο», Λέσχη κατασκόπων του 21ου αιώνα (2014)

 

Πέμπτη 3/5, 19:00

Μικροφωνική παρέμβαση στην πλατεία Δημοτικής Αγοράς Χανίων

Σάββατο 5/5, 15:00

Πορεία αλληλεγύης, Δημαρχείο Ρεθύμνου

 

 

Το πρόγραμμα του φεστιβάλ :

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 4 ΜΑΙΟΥ:
19:00
Εκδήλωση – συζήτηση:
Το ιταλικό μωσαϊκό της Αυτονομιας στη δεκαετία του 70′.
Ομιλητής :
-Προλεταριακή Πρωτοβουλία, μέλος του κινηματικού εκδοτικού
εγχειρήματος Los Solidarios
(Πλατεία Μικρασιατών)

22:00
Cocktail Bar
(Μικρό Θεατράκι, Πλατεία Μικρασιατών)

ΣΑΒΒΑΤΟ 5 ΜΑΙΟΥ:
15:00
Πορεία αλληλεγγύης στον αναρχικό – κομμουνιστή Τάσο Θεοφίλου
(Δημαρχείο Ρέθυμνου)

19:00
Εκδήλωση – συζήτηση:
«Οι απαρχές του ελευθεριακού ικινήματος στην Ελλάδα»
με αφορμή τα βιβλία “Η πρώτη σπορά” (Ακυβέρνητες Πολιτείες) και “Ο Ήλιος της αναρχίας ανέτειλε” (Κουρσάλ Ελευθεριακές Εκδόσεις)
Ομιλητές:
-Ν. Πελεκούδας, συγγραφέας (Η Πρώτη Σπορά)
-Μέλος των ελευθεριακών εκδόσεων Κουρσάλ
(Πλατεία Μικρασιατών)

22:00
Ρεμπέτικο Γλέντι
(Μικρό Θεατράκι, Πλατεία Μικρασιατών)

ΚΥΡΙΑΚΗ 6 ΜΑΙΟΥ:
17:00
Βιωματικό εργαστήρι για τα δικαιώματα και την διαφορετικότητα

19:00
Εκδήλωση – συζήτηση:
«Από την Βαγδάτη στο Φέργκιουσον: μιλιταρισμός και αντιεξέγερση μέσα και έξω από εμπόλεμες ζώνες» με αφορμη το βιβλίο “Μικροι πόλεμοι σε μεγάλες πόλεις” του Χ. Φιλιππίδη
Ομιλιτής :
Χ. Φιλιππίδης
(Πλατεία Μικρασιατών)

Laboratorio Influenza
laboratorio_reth@espiv.net

Αναρχική Συλλογικότητα Οκτάνα
oktana@espiv.net

Συλλογικότητα Azadi
azadi@espiv.net

Υ.Γ: Εκφράζουμε την αμέριστη αλληλεγγύη μας στον αναρχικό σύντροφο Ντίνο Γιατζόγλου, ο οποίος βρίσκεται σε απεργία πείνας και δίψας με αίτημα την επιστροφή του στις φυλακές Κορυδαλλού μετά την απαγωγή του από τα ΕΚΑΜ. Η ζωή του Ντίνου βρίσκεται σε κίνδυνο, την ώρα που ο αρμόδιος γενικός γραμματέας του υπουργείου δικαιοσύνης, με πρόφαση γραφειοκρατικά ζητήματα δηλώνει ότι «μπορεί την Παρασκευή να συνεδριάσει η Κ.Ε.Μ.»
Ας βάλουν καλά στο μυαλό τους ότι παίζουν με τη φωτιά, και θα έρθουν προ των ευθυνών τους.

Μέχρι το γκρέμισμα κάθε φυλακής.

Συλλογικότητα Azadι
Φλεβάρης 18′

Την Παρασκευή 27/10 πραγματοποιήσαμε παρέμβαση για τους μετανάστες-στριες στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Χανίων, θέλωντας να αναδείξουμε την υποκριτική στάση των διοργανωτών (Υπουργείο Παιδείας,Υπουργείο Πολιτισμού, Περιφέρεια Κρήτης, Δήμος Χανίων, Δήμος Πλατανιά κλπ) μιας και το φεστιβάλ περιλαμβάνει σωρεία ταινιών που καταπιάνονται με το θέμα της προσφυγικής κρίσης.

Εντός του χώρου του φεστιβάλ, μοιράστηκε το κείμενο, αναρτήθηκε πανό, πετάχτηκαν τρικάκια ενώ παρέμβαση πραγματοποιήθηκε και σε εκπομπή του Δίκτυο FM το οποίο εξέπεμπε στις ραδιοσυχνότητες και την μικροφωνική του φεστιβαλ.

 

Το κείμενο της παρέβασης :

Μεταξύ ζωής και σελιλόιντ

Από τις 25/10 έως τις 4/11 πραγματοποιείται στο Πνευματικό κέντρο το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Χανίων. Ξεφυλλίζοντας το επίσημο πρόγραμμα του φεστιβάλ, διαπιστώνουμε πως αρκετές προβολές έχουν ως βασική θεματική τους μετανάστες, σε συνδυασμό με τις κακουχίες που αντιμετωπίζουν κατά τη διάρκεια των ριψοκίνδυνων διαδρομών που επιχειρούν προς τη δήθεν πολιτισμένη ευρωπαϊκή Γη της επαγγελίας. Λίγο αργότερα όμως και φτάνοντας στην τελευταία σελίδα του προγράμματος, ξεπροβάλλουν και οι διοργανωτές του φεστιβάλ: Υπουργείο Παιδείας, Υπουργείο πολιτισμού, Βουλή των Ελλήνων, Περιφέρεια Κρήτης, Δήμος Χανίων, Δήμος Πλατανιά κ.α., όπως και κάμποσες άλλες γνωστές «επιφανείς» επιχειρήσεις της πόλης που στριμώχνονται στην κατηγορία των χορηγών.

Η εικόνα του φεστιβάλ αποτελεί παραβίαση ανοιχτών θυρών. Περιφερειάρχης, δήμαρχοι, παρατρεχάμενοι γραβατωμένοι τοπικοί παράγοντες παντός είδους και λοιπά θεσμικά τσιράκια να μιλάνε ακατάπαυστα και με στόμφο -στα πάντα πρόθυμα για φιέστες media- για τα καλά του πολιτισμού. Συνεχίζοντας τα λογύδριά τους με την αντίστοιχη έπαρση που είναι απαραίτητη σε τέτοιες εκ­­δηλώσεις, περνάνε στο θέμα του ανθρωπισμού, αναλύοντας δακρύβρεχτα την οδύσεια των μεταναστών. Ξεκινώντας από τα ολοκληρωτικά καθεστώτα που τους ώθησαν σε εκδίωξη από τις περιοχές τους, συνεχίζοντας με τις παράτολμες μετακινήσεις τους και προφανώς καταλήγοντας στην Ελλάδα, όπου οι Έλληνες για άλλη μια φορά τίμησαν την περίφημη ελληνική φιλοξενία στηρίζοντας τους από το υστέρημά τους. Κλείνοντας δεν θα μπορούσαν να λείπουν τα προτάγματα, από το «να σταθούμε κοντά στους αδύναμους καθώς μας έχουν ανάγκη», «ο καθένας όπως μπορεί από το μετερίζι του», «όλοι μαζί μπορούμε», μέχρι διάφορα άλλα εύηχα πολιτικάντικα γλυκανάλατα ευφυολογήματα κενά περιεχομένου και ουσίας.

Κοιτώντας όμως πίσω από τις λέξεις τα πράγματα είναι αρκετά απλά. Μέσα από τα πανάκριβα κουστούμια των κάθε λογής επισήμων ξεχειλίζει η υποκρισία τους, ενώ θα ήταν ιδανικοί για βραβεία υποκριτικής ο καθένας για τον ρόλο του, όχι στο σανίδι ή στη μεγάλη οθόνη, αλλά στην έρημο της κοινωνικής πραγματικότητας.

Όλοι αυτοί λοιπόν που ευαγγελίζονται την ανθρωπιά και την αλληλεγγύη, είναι τα ίδια πρόσωπα που στο όνομα του τουρισμού ως βασικό πυλώνα της κρητικής οικονομίας, δεν θέλουν να χαλάσει η εικόνα του νησιού με μετανάστες, προκειμένου να μην διαταραχθεί η ομαλή και απρόσκοπτη λειτουργία της βιομηχανίας του. Που χορεύοντας στο ντέφι που βάραγε η μισαλλόδοξη ένωση ξενοδόχων νομού Χανίων με τις ρατσιστικές ανακοινώσεις της τους προηγούμενους μήνες, δεν πήραν ποτέ ξεκάθαρη θέση υπέρ της φιλοξενίας μεταναστών. Που κάθε φορά που ξεβραζόταν καραβιά κάναν ότι ήταν δυνατό για να μην καταφέρουν να έρθουν σε επαφή και επικοινωνία με τους αλληλέγγυους που προσπαθούσαν να βοηθήσουν, ενώ από την άλλη επέτρεπαν την παρουσία μονάχα σε κάποιες πιστοποιημένες ΜΚΟ, δήθεν για υγειονομικούς λόγους. Είναι οι ίδιοι που μετά τις γραφειοκρατικές διαδικασίες καταγραφής που ακολουθούνται σε αυτές τις περιπτώσεις, ψάχνανε εναγωνίως και βρίσκαν εν τέλει την πιο κοντινή χρονική χαραμάδα για να τους στείλουν όσο πιο μακριά γίνεται κουκουλώνοντας το γεγονός. Είναι οι ίδιοι που έκαναν τεμενάδες στον διοικητή της αμερικάνικης βάσης όταν πέρυσι στη Σούδα έδεσε για λόγους “αναψυχής” το αεροπλανοφόρο USS George H.W. Bush με πλήρωμα 6.000 μισθοφόρους, ενώ λίγες μέρες πριν σκόρπαγε τον θάνατο στους λαούς της ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής. Εν τέλει όμως, είναι οι ίδιοι που αποτελούν το υπηρετικό πολιτικό προσωπικό του καπιταλιστικού συστήματος. Ένα σύστημα που στηρίζεται στις επιλογές, στις αποφάσεις και στα συμφέροντα των αφεντικών, των κρατών, των διακρατικών ενώσεων, της ντόπιας και διεθνούς οικονομικής ελίτ. Δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να παράγει την κρατική βία, την εξαθλίωση, την ανέχεια, τη φτώχεια, τον κοινωνικό κανιβαλισμό, τις ταξικές ανισότητες, τον ίδιο τον θάνατο.

Είναι εύκολο και βολικό, μα κυρίως ανέξοδο το να είσαι ανθρωπιστής από απόσταση, όπως και σύγχρονος Πόντιος Πιλάτος με βασικό σκοπό τη διατήρηση της κοινωνικής ειρήνης στη «δημοκρατική και προοδευτική Κρήτη». Η πραγματικότητα όμως ζέχνει και δεν καλλωπίζεται, ούτε φτιασιδώνεται από τις μεγαλόστομες δηλώσεις που στοχεύουν στο γυάλισμα μιας πλαστής βιτρίνας και που θα συνεχίσει να προσελκύει κροίσους επενδυτές, εκατοντάδες χιλιάδες τουρίστες και να υποθάλπτει νατοϊκούς φονιάδες.

Εμείς από τη μεριά μας συνεχίζουμε αταλάντευτα και παραμένουμε σταθεροί στις αξίες και στα ιδανικά μας. Οραματιζόμαστε μια κοινωνία ελευθερίας, ισότητας αλληλεγγύης και αξιοπρέπειας όπου δεν υπάρχουν σύνορα, καταπίεση και διαχωρισμοί και γι’ αυτήν ακριβώς παλεύουμε και αγωνιζόμαστε με τον λόγο και τις πράξεις μας. Γιατί γνωρίζουμε πολύ καλά πως ο εχθρός δεν είναι δίπλα μας, αλλά από πάνω μας. Για όλους αυτούς τους λόγους, επιλέγουμε να βαδίσουμε συλλογικά στους δρόμους της αντίστασης και της ανατροπής μαζί με όλους τους απανταχού κολασμένους.

Ζει, αισθάνεται, ερωτεύεται, απογοητεύεται, έχει ανησυχίες, προβληματίζεται για το άγνωστο αύριο, πεθαίνει…Δεν είναι μια μακρινή φιγούρα σε ένα μεγάλο μακρόστενο πανί…Είναι ένας/μία από μας…

ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΣΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΜΑΣ, ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΟΘΟΝΗ
συλλογικότητα Azadi
Οκτώβρης 2017