Azadi

Από τις 13 Δεκέμβρη 2016, ο αιγύπτιος πρόσφυγας Μοχάμεντ Α. βρίσκεται σε απεργία πείνας με αίτημα την ακύρωση της απόφασης απέλασής του και τη χορήγηση πολιτικού ασύλου. Διώκεται από τη στρατιωτική δικτατορία στην Αίγυπτο, με κίνδυνο να εκτελεστεί, για δημοσιοποίηση βίντεο με δολοφονίες αντιπάλων του καθεστώτος. Η Επιτροπή Προσφυγών απέρριψε το αίτημα ασύλου του δύο φορές, με αποτέλεσμα να επίκειται απέλαση του σε τρίτη χώρα, βάσει της Συμφωνίας Ε.Ε.-Τουρκίας.

Κατά την 32η ημέρα απεργίας εισάγεται στο Νοσοκομείο Μυτιλήνης λόγω της επιδείνωσης της υγείας του, όπου οι γιατροί δέχονται πιέσεις από τους μπάτσους να του δώσουν εξιτήριο, για να συνεχιστεί η διαδικασία απέλασής του. Ο απεργός πείνας, κατά παραβίαση των δικαιωμάτων του, μεταφέρεται στις 23 Γενάρη στο αστυνομικό τμήμα, αλλά μετά από την πίεση αλληλέγγυων και γιατρών επιστρέφει στο νοσοκομείο.

Ο Μοχάμεντ Α., παρότι πρόσφυγας και φυγάς από μια δικτατορία, βρίσκεται στο στόχαστρο του ελληνικού κράτους, λόγω της συνεργασίας του ντόπιου κεφαλαίου με το καθεστώς Σίσι. Στα παραμύθια οι δημοκρατικές ευρωπαϊκές χώρες δεν συνεργάζονται με δικτατορίες. Στην πραγματική ζωή το ελληνικό κράτος γιορτάζει από το 2013 οικονομικές και πολιτικές συμφωνίες με την αιμοσταγή δικτατορία, οι οποίες συνεπάγονται συμφωνίες επέκτασης της ΑΟΖ και επενδύσεις του ελληνικού κεφαλαίου στην Αίγυπτο. Την ίδια στιγμή ο ελληνικός τύπος αποσιωπά τα εγκλήματα της δικτατορίας. Ο Βενιζέλος, ως υπουργός εξωτερικών και πολιτικός πλασιέ του ελληνικού κεφαλαίου, ήταν από τους πρώτους που έσπευσαν να επισκεφτούν και να νομιμοποιήσουν τη δικτατορία, ενώ μας πρότεινε μάλιστα να μην έχουμε και δημοκρατικές ιδεοληψίες κρίνοντας με τα δικά μας «στενά» πολιτισμικά πρότυπα μια δικτατορία!

Η αριστεροδεξιά ελληνική δημοκρατία δεν έχει κανένα πρόβλημα με τέτοιου είδους συνεργασίες με ένα καθεστώς όπου τώρα αθωώνει συνεργάτες του καθεστώτος  Μουμπάρακ για τις δολοφονίες κατά την αιγυπτιακή εξέγερση του 2011, ενώ παράλληλα βγάζει αποφάσεις ρεκόρ, όπως το ανεπανάληπτο δικαστικό προηγούμενο 500 καταδικών σε θάνατο μόνο σε μια  μέρα!

Την ίδια στιγμή, οι αιγύπτιοι φυγάδες από την δικτατορία δεν αναγνωρίζονται ως πολιτικοί πρόσφυγες στην Ελλάδα και απελαύνονται με διμερείς συμφωνίες της Ελλάδας με την δικτατορία. Τα συμφέροντα του ντόπιου κεφαλαίου νομιμοποιούν λοιπόν, τη δικτατορία, το εμφύλιο χάος και τις δολοφονίες στην Αίγυπτο. Ευθύνη για τα εγκλήματα και τη νομιμοποίηση της δικτατορίας στην Αίγυπτο έχουμε όλοι. Όχι μόνο ο τύπος και το πολιτικό προσωπικό των αφεντικών που δουλειά τους είναι να κάνουν μπίζνες με μακελάρηδες, αλλά και οι όσοι ανάμεσα μας κάποτε έκαναν την πλατεία Ταχρίρ πολιτικό σύνθημα και τώρα σιωπούν.

Το ελάχιστο που μας αναλογεί είναι να στηρίξουμε τον αγώνα για χορήγηση πολιτικού ασύλου στον απεργό πείνας Μοχάμεντ Α.

Ακολουθεί απόσπασμα που ο απεργός πείνας έγραψε στα μέσα του Γενάρη:

“Αν κρίνεται ένοχος όποιος μιλάει για δικαιοσύνη και δυναμώνει τον αδύναμο, όποιος στέκεται αντιμέτωπος με την αδικία, όποιος λέει ΟΧΙ!!!, αν είναι έτσι, δέχομαι την τιμωρία. Προτιμώ να πεθάνω τίμιος, θαρραλέος, αξιοπρεπής και λέγοντας την αλήθεια, παρά να ζήσω χωρίς τιμή, χωρίς αξιοπρέπεια, όντας υποκριτής. Ακόμα και το μισό θησαυρό του κόσμου να κατείχα δεν θα είχε καμία αξία αφού τίποτα απ’ όλα αυτά δεν εξαγοράζεται με χρήματα. Το λοιπόν, όλα αυτά είναι ο άνθρωπος. Αυτός δεν κοιτάζει χρώμα ή θρησκεία. Εδώ είμαστε όλοι ίσοι. Αν τιμωρούμαι επειδή είμαι άνθρωπος, αυτή είναι η ουσία του βασανιστηρίου: Μια ζωή χωρίς τιμή, αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη. Μια ζωή όπου επικρατούν οι δειλοί. Θεέ μου! Πόσο βάρβαρη είναι η τιμωρία της συνείδησης…Θα υπερασπίζομαι τη δικαιοσύνη και την ισότητα, θα παλέψω την αδικία. Θα υποστηρίζω τον αδικημένο. Θα νιώθω τον πόνο των άλλων κι ας κοστίσει αυτό την ίδια μου τη ζωή. Όχι λοιπόν σε μια ζωή δίχως ισότητα!

Θα είμαι η πένα που εκτοξεύει μελάνι δικαιοσύνης ώστε να κερδίσει ο αδικημένος και να κατεδαφιστεί η αδικία.

Πού είναι αυτοί που λένε πως υπερασπίζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα; Μήπως είναι απλά λόγια και δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα; Ψάχνετε την απάντηση; Συγγνώμη, δεν υπάρχει απάντηση.

Αυτή δεν είναι όλη η ιστορία. Είναι ο πρόλογος (22 μέρες) χωρίς τροφή, δεν έχω άλλες αντοχές. Θέλω να σας μιλήσω για το ρατσισμό και την ηθική κάποιων. Να σας πω τι έγινε στην Αίγυπτο. Να σας μιλήσω για όλα…

(ολόκληρο το κείμενο βρίσκεται στην ιστοσελίδα της ομάδας Musaferat, musaferat.espivblogs.net)

Συγκέντρωση αλληλεγγύης στο Μοχάμεντ Α.,  Τρίτη 31/1  18:00 μμ στην πλατεία Αγοράς

Καλούμε κάθε αγωνιζόμενο άνθρωπο σε ανοιχτή συνέλευση στην κατάληψη Rosa Nera για κλιμάκωση των δράσεων μετά τη συγκέντρωση.

Kατάληψη Rosa Nera,

Συλλογικότητα Azadi

Το Σάββατο 27/2 στην πλατεία Εξαρχείων, 3 σύντροφοι από το Κ*Βοξ δέχτηκαν δολοφονική επίθεση με μαχαίρια από μέλη της τοπικής μαφίας. Καθαρά από θέμα τύχης δεν υπήρξαν νεκροί, ενώ στη συνέχεια οι θύτες εξαφανίστηκαν στα στενά της περιοχής.

Αυτό το περιστατικό έρχεται να προστεθεί σε μία σειρά γεγονότων ενός μακροχρόνιου “πολέμου” του οποίου η αφετηρία βρίσκεται στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Τότε ήταν που η γειτονιά των Εξαρχείων για διάφορους λόγους και παράγοντες, άρχισε να συσπειρώνει ανήσυχους νεολαίους, δημιουργώντας σταδιακά μία διαρκή εστία αντίστασης, ενάντια στη βάρβαρη και αποστειρωμένη καθημερινότητα της αθηναϊκής μητρόπολης. Από τις πρώτες καταλήψεις στον ελλαδικό χώρο, τις συνελεύσεις κατοίκων, τις πολιτικές διαδικασίες και εκδηλώσεις όλου του ριζοσπαστικού φάσματος, μέχρι την εφαρμογή της αυτοοργάνωσης, της ανιδιοτέλειας και της ισονομίας, μακριά από έμφυλους και ρατσιστικούς διαχωρισμούς. Εκεί βρέθηκε η στέγη που έδωσε ζωτικό χώρο για την εδραίωση κοινωνικών/πολιτικών εγχειρημάτων και την ανάπτυξη ανατρεπτικών ιδεών.

Το κράτος αντιλαμβανόμενο την “επικινδυνότητα” που σχηματιζόταν, αποπειράθηκε πολλές φορές να καταστείλει τον χαρακτήρα των Εξαρχείων. Είτε με την επιχείρηση “Αρετή” που στόχευε στην πάταξη των “περιθωριακών στοιχείων”, είτε με τα σχέδια ανάπλασης και εξευγενισμού της περιοχής, είτε με τις σχεδόν καθημερινές επιθέσεις των κρατικών δυνάμεων καταστολής. Ωστόσο, καμία από τις πολιτικές των εκάστοτε κυβερνήσεων, δεν κατάφερε να αποδώσει καρπούς σε βάθος χρόνου.

Τότε ήταν που εμφανίστηκε το παρακράτος και ανέλαβε να γίνει το μακρύ χέρι του κράτους, συνεργαζόμενο μαζί του με έμμεσο, αλλά και με άμεσο τρόπο. Το παρακράτος αποτελούμενο από διάφορες μαφίες, άδραξε την ευκαιρία και προχώρησε στη διακίνηση ναρκωτικών ουσιών, στην εκπόρνευση και στο εμπόριο γυναικών, ανηλίκων και μεταναστών και στην υποχρεωτική προστασία μαγαζιών, σχηματίζοντας σύντομα ένα πολυδαίδαλο κύκλωμα. Λειτουργώντας στον πυρήνα του οργανωμένου εγκλήματος σαν στυγνές παρα-καπιταλιστικές επιχειρήσεις που στοχεύουν αποκλειστικά στο κέρδος, δεν άργησαν να φανούν και οι μεταξύ τους ανταγωνισμοί, που οδήγησαν σε ξεκαθαρίσματα λογαριασμών με δολοφονίες και μαχαιρώματα μελών από αντιμαχόμενες μαφίες.

Από τις πρώτες στιγμές της εγκατάστασης όλου αυτού του συρφετού, οι κάτοικοι μαζί με τους αγωνιζόμενους της περιοχής, κατήγγειλαν δημόσια την κατάσταση και πραγματοποίησαν συχνές παρεμβάσεις που αποσκοπούσαν αφενός στην επαναοικειοποίηση του χαρακτήρα της γειτονιάς και αφετέρου στην προάσπιση και στη διατήρηση της πολιτικής ταυτότητας των Εξαρχείων, με δυστυχώς πρόσκαιρα αποτελέσματα. Οι μαφίες με τη σύμφωνη γνώμη των κυβερνώντων, είχαν γαντζωθεί στην περιοχή για τα καλά, εξυπηρετώντας με τον ρόλο τους την αποτυχημένη επιδίωξη του κράτους, τη διάβρωση δηλαδή του ανατρεπτικού κινήματος.

Μετά τη δολοφονική επίθεση της 27/2, οι απαντήσεις των αγωνιζόμενων ήταν άμεσες. Μην υποκύπτοντας στο διάχυτο καθεστώς φόβου που προσπαθούσαν να εγκαθιδρύσουν οι μαφίες, οργανώθηκαν ανοιχτές πολιτικές διαδικασίες που οδήγησαν στη συγκρότηση του σχήματος “Αναρχικοί-Κομμουνιστές” και αποφάσισαν την υπεράσπιση των Εξαρχείων από κάθε λογής μαφιόζο και τα τσιράκια του. Πραγματοποιήθηκαν παρεμβάσεις και μικροφωνικές ενημερωτικού χαρακτήρα, με αποκορύφωμα την δυναμική πορεία στις 5/3 με κεντρικό σύνθημα: ΜΑΖΙΚΗ ΛΑΪΚΗ ΑΥΤΟΑΜΥΝΑ απέναντι στην κρατική καταστολή, τις μαφίες και τον κοινωνικό κανιβαλισμό. Αντιλαμβανόμενοι πλήρως τις ιδιάζουσες συνθήκες του αγώνα ενάντια στις μαφίες, συναποφασίστηκε ένα κομμάτι της περιφρούρησης να χρησιμοποιήσει αναβαθμισμένα μέσα αυτοάμυνας προκειμένου να διαφυλαχθεί η ακεραιότητα του σώματος της πορείας σε οποιαδήποτε περίπτωση. Η συγκεκριμένη πολιτική επιλογή ανακοινώθηκε στην προσυγκέντρωση, έτσι ώστε να γίνουν γνωστά σε όλους τα χαρακτηριστικά της πορείας.

Ως πολιτική συλλογικότητα Azadi, στηρίζουμε ολόψυχα τον αγώνα των συντρόφων και των κατοίκων των Εξαρχείων ενάντια στις μαφίες. Θεωρούμε βάσιμη την επιλογή της αναβάθμισης των μέσων περιφρούρησης, καθώς τη δεδομένη χρονική περίοδο, ο εχθρός δεν κινείται εντός κάποιων νομικών στεγανών (έστω και ξεχειλωμένων), κάτι που έχει αποδειχτεί ουκ ολίγες φορές από τις δολοφονικές πρακτικές που ακολουθούνται σε κάθε ευκαιρία. Το διακύβευμα που τίθεται πλέον, βρίσκεται στην υπεράσπιση της απρόσκοπτης παρουσίας του ευρύτερου κινήματος στην περιοχή των Εξαρχείων. Είναι σαφές πως από τη μία κανένα προοδευτικό στοιχείο δεν μπορεί να συνυπάρξει με λογικές και πρακτικές “νύχτας”, ενώ από την άλλη ο αγώνας ενάντια στις μαφίες δημιουργεί σοβαρές δυσκολίες στην κατά τα άλλα ανενόχλητη δραστηριοποίηση τους. Το ίδιο το κίνημα είναι ο μόνος αρμόδιος για να οριστούν το πολιτικό περιεχόμενο, ο τρόπος δράσης και τα αναγκαία μέσα αυτοάμυνας που θα χρησιμοποιηθούν στην περίσταση που απειλείται η ύπαρξη των δομών του και η φυσική του παρουσία στο δρόμο. Έτσι λοιπόν, η συγκεκριμένη κίνηση έρχεται για να συμπληρώσει μία σειρά πολύμορφων δράσεων και να κάνει ξεκάθαρο προς πάσα κατεύθυνση, την αποφασιστικότητα των συντρόφων ενάντια στον αντικινηματικό εσμό. Οι μαφιόζοι, οι παρατρεχάμενοι τους και όσοι βολεύονται με την ύπαρξή τους, καλά θα κάνουν να καταλάβουν πως το πρόταγμα της συνολικής ανατροπής γίνεται ολοένα και πιο επίκαιρο, με τις ώρες τους να είναι μετρημένες. Οποιοσδήποτε στέκεται εμπόδιο στον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση, ας κάνει τον κόπο να το ξανασκεφτεί γιατί οι αξίες, τα ιδανικά και τα προτάγματα μας, δεν πρόκειται να λυγίσουν παρά τις αντιξοότητες.

Από τα Χανιά, δεν έχουμε παρά να στείλουμε την αμέριστη συμπαράσταση και αλληλεγγύη μας.

Ανυποχώρητος αγώνας ενάντια στις μαφίες και στον κοινωνικό κανιβαλισμό

Ο δρόμος ανοίγει προχωρώντας